Soms komt een spelfout terecht in de standaardtaal. Dat is gebeurd met het Engelse could. Oorspronkelijk was de verleden tijd van can l-loos, maar door de associatie met should en would kreeg ook ‘could’ een stille l.
De l van de Middelengelse woorden shoulde en woulde begon in de 15e eeuw te verdwijnen in de uitspraak, maar hij werd uit gewoonte nog wel geschreven. Daardoor dachten mensen dat coude – dat op die l-loze vormen rijmde – ook met een l geschreven moest worden, terwijl dat woord in de uitspraak nooit een l had gehad. Could is dus in feite een spelfout die in de standaardtaal terecht is gekomen.
Taal aan de wandel 
Geef een reactie